Aleksandra Iwancio

Czy zaprzyjaźniłam się z chorobą? Wręcz odwrotnie – robię jej cały czas na przekór! To pewnie wina mojego znaku zodiaku – śmieje się Ola, która na cukrzycę choruje od ponad dwóch dekad. – „Początki były traumatyczne, bo będąc nastolatką, w okresie buntu i dojrzewania, zupełnie nie miałam czasu ani ochoty na cukrzycę. Dodatkowo mieszkałam w internacie, z dala od rodzinnego domu i czujnego oka rodziców. Jak każda młoda dziewczyna cieszyłam się, że schudłam. Dużo spałam w ciągu dnia, ale też często zarywałam noce, więc nie widziałam w tym nic dziwnego. To, co nie dawało mi spokoju, to uporczywe infekcje intymne – wstydliwa sprawa, o której nie można było przeczytać 20 lat temu w internecie – bo go jeszcze nie było.

Przeczytaj artykuł

Klaudia Czaplicka

„Można śmiało powiedzieć, że to moja mama, z zawodu pielęgniarka, mnie zdiagnozowała. W POZ zasugerowała zmierzenie poziomu cukru glukometrem – na wyświetlaczu pojawiło się 477 mg/dL. Wtedy zrozumieliśmy, że ciągłe pragnienie, senność, bóle głowy nie są efektem wzmożonych treningów siatkówki, tylko objawami cukrzycy.” – wspomina dziś 30-letnia Klaudia.

Przeczytaj artykuł

Anna Woźna

„Może to dziwnie zabrzmi, ale cukrzyca daje mi w życiu więcej niż odbiera. Od momentu diagnozy staram się myśleć pozytywnie, nie zamartwiam się i nie snuję czarnych scenariuszy. Wbrew wszystkiemu jeszcze bardziej dbam o zdrowie, aby być silną dla siebie i mojej córeczki” – mówi pani Anna, która o cukrzycy typu 1 dowiedziała się mieszkając z rodziną w małej miejscowości na wschodzie Islandii.

Przeczytaj artykuł